اقتصادى، سياسى و يا فرهنگى باشد. براساس اين استراتژى، تحقق اهداف و منافع ملى كشور در گرو ادغام تواناييهاى كشور با تواناييهاى برخى از كشورهاست و در اين صورت، سياست تشكيل اتحاديه يا بلوك، مى‌تواند ضامن و پشتوانه اجرايى مناسبى براى پيشبرد برنامه‌هاى سياست خارجى دولت باشد.

هدفها و منافع مشترك يا تهديد و خطر مشترك، زمينه‌ساز عمده اتخاذ اين استراتژى مى‌باشد. بازار مشترك اروپا، نمونه‌اى از اين دست، است. قاره اروپا، بويژه اروپاى باخترى، در پى افزايش روند توسعه و همكارى قاره‌اى و كسب مجدد اعتبار بين‌المللى، به ايجاد اتحاديه اقتصادى دست زد، در حالى كه پيمان آتلانتيك شمالى (ناتو)، به جهت تهديد مشترك دولتهاى غربى از جانب دولت كمونيستى اتحاد شوروى (سابق)، بنياد گذارده شد.

اين نوع جهت‌گيرى در سياست خارجى جايگاه ويژه‌اى در دنياى امروز دارد، مجموعه عوامل نيازهاى داخلى، ميزان برخوردارى از قدرت، شرايط جغرافيايى و ژئوپلتيك، ميزان تهديدات و فشارهاى بين‌المللى و همچنين ساختار و نظام بين‌المللى، دولتها را به انتخاب اين سياست سوق مى‌دهد. وابستگى متقابل كه فرآيند رو به رشد دنياى معاصر در همه ابعاد است، دولتها را وادار مى‌كند تا با اتحاد و ائتلاف با ساير دولتها به مقاصد خويش جامه عمل بپوشانند.