خداوند مردم عدالت پيشه را دوست دارد.

اسلام، نهايتِ تأكيد را دارد تا مردم در آرامش به سر برند. وحدت و يكپارچگى، يكدلى و يكرنگى بر جامعه حكمفرما باشد، و راه آشوب، تفرقه و دودلى را راه شيطان مى‌داند، [1]باب صلح و آرامش را گشوده است و ترك ستيز و خصومت را در هر فرصت ممكن توصيه مى‌كند. براى مثال، ممكن است دشمن مسلمانان در جنگ، احساس ناتوانى كند و پيشنهاد صلح دهد، در چنين صورتى، اسلام توصيه مى‌كند مسلمانان نيز صلح را بپذيرند.

(وَ انْ جَنَحُوا لِلسِّلْمِ فَاجْنَحْ لَها) [2]

و اگر به صلح گراييدند تو نيز به آن بگرا.

شعار اجتماعى اسلام، صلح است كه در «اسلام» مسلمانان تجلى دارد. اين از وظايف دينى مسلمانان است كه در سلام كردن بر يكديگر پيشى گيرند و پاسخ آن را به وجهى نيكوتر بدهند كه خود مقدمه‌اى است براى برقرارى صلح و آرامش. پيامبر اسلام (ص)، در اين راستا، پيامبر رحمت بود؛ مهربانى و نرمخويى آن حضرت، از ديگر نشانه‌هاى صلح جويى اسلام است.

نظريه اسلام در مورد مكانيسم تأمين صلح پايدار، بر يك طرح سه مرحله‌اى استوار است:

1- طرح نخستين، همان ارتباطات بين‌المللى و بهره‌گيرى از قواعد حقوقى عادلانه در روابط ملتهاست. اسلام در اين مرحله كه معمولًا با شرايط استقرار ملتها و دولتها همراه مى‌باشد، پيروى از نظام حقوقى بين‌الملل مبتنى بر عرف و قراردادهاى بين‌المللى را لازم مى‌شمارد و از مشاركت فعال ملتها در سازمانهاى بين‌المللى براساس اصل برابرى، حق و عدالت و احترام متقابل، استقبال مى‌كند. در اين مرحله، اصول «تفاهم بين‌المللى به معناى تكيه بر قدر مشتركها و اصول موضوعه، مشاركت و تعاون در مسائل بين‌المللى،

[1] - بقره (2)، آيۀ 208.

[2] انفال (8)، آيۀ 61.