فصل دوم

جهان بين دو جنگ‌

دوره بيست ساله 1919- 1939، حد فاصل پايان جنگ جهانى اول و آغاز جنگ جهانى دوم است. مجموعه تحولات در داخل كشورها و عرصه روابط بين‌الملل، زمينه‌هاى كافى براى ايجاد يك جنگ عمومى و فراگير ديگرى را فراهم كرد؛ جنگى كه بمراتب مرگبارتر، مخرّبتر و وحشتناك‌تر از جنگ اول بوده است. اگر جنگ به عنوان يك پديده اجتماعى- ارادى تلقى گردد، ضرورت دارد كه ريشه‌هاى جنگ جهانى دوم- كه در دوره ما بين دو جنگ نهفته است- مورد بررسى و تجزيه و تحليل تفصيلى قرار گيرد. اينجاست كه اهميت مقطع زمانى مورد بحث در اين فصل؛ يعنى دوره بين دو جنگ، آشكار مى‌شود.

در اين فصل، ابتدا، به دوران حلّ مشكلات اشاره مى‌كنيم كه حل و فصل برخى از اختلافات عمده بين قدرتهاى بزرگ از جمله آنهاست. سپس، مرحله حاكميت «امنيت دسته جمعى» مورد بررسى قرار مى‌گيرد كه جامعه ملل در پرتو آن توانست بطور فعّال عمل نمايد. مهمترين و حساسترين دوره از اين مقطع تاريخى، دوران 1929 تا 1933 است كه ركود اقتصادى بزرگ بين‌المللى به وقوع پيوست؛ ركودى كه زمينه‌ساز ظهور رژيمهاى توتاليتر و فاشيستى گرديد. سرانجام به دوره تجاوزات و تقابل نيروهاى متخاصم خواهيم پرداخت.

دوره حل مشكلات‌

اين دوره، بين سالهاى 1919 تا 1925 واقع شده است. دورانى كه ايالات متحده آمريكا، دوباره به سياست انزوا گرايى بازگشت و از دخالت در امور بين‌المللى دورى‌