گزيد. كنفرانسهاى «كن» و «جنوا» به شكست انجاميد؛ ولى در رهگذر همين كنفرانسها، آلمان شكست خورده به روسيه انقلاب زده (شوروى سوسياليستى) نزديك شد كه در نهايت به شناسايى شوروى منجر گرديد.

سياست انزوا گرايى آمريكا

آمريكا از جمله كشورهايى بود كه از جنگ، سود بسيار بُرد. صنايع نظامى و تسليحاتى، بخش كشاورزى، بانكها و مؤسسات اعتبارى، همگى به دليل نياز كشورهاى اروپايى به تسليحات، كالاها و اعتبارات آنها، فعال شده و بازارشان رونق يافت. امّا اين تنها يك روى سكّه است. در مقابل، آمريكاييها در زمينه سياست خارجى و سياست داخلى، دچار تشتت آرا شدند و بين جمهوريخواهان و دموكراتها، رقابتى سخت درگرفت؛ در حالى كه دموكراتها، قدرت سياسى را در دست داشتند، جمهوريخواهان با تبليغات گسترده و وسيع درصدد بودند كه آراى مردم را به سوى نظرات و ديدگاههاى خويش جلب كنند. از اين رو، جامعه داخلى آمريكا، بى‌ثبات، متشنّج و سردرگم جلوه مى‌كرد. [1]

عمده‌ترين اختلاف نظر در سياست خارجى آمريكا، ادامه سياست سنّتى انزوا گرايى آن كشور يا ترك آن بود. در صورت تداوم سنّت انزوا گرايى، آمريكا از مداخله و مشاركت در جامعه بين‌المللى خوددارى كرده و عرصه بازيگرى جهانى را براى اروپاييان باز مى‌گذاشت. جمهوريخواهان با شعار «اول آمريكا بعد جهان» در انتخابات رياست جمهورى سال 1920 به پيروزى رسيدند و حسب وعده‌هاى انتخاباتى خويش، جهتگيرى انزوا طلبى را در سياست خارجى برگزيدند. در اين راستا، به دليل عدم تصويب قرارداد «صلح ورساى» در مجلس سناى آمريكا، اين كشور از عضويت در جامعه ملل- كه ويلسون، رئيس جمهور پيشين آمريكا از طراحان و بنيانگذارانش بود- امتناع ورزيد و در 24 اوت 1921، معاهده صلح جداگانه‌اى با آلمان امضا كرد و قواى‌

[1] تاريخ دول معظم، ماكسيم مورن، ترجمۀ على اصغر شميم، ج 2، ص 175-185، شركت سهامى چاپ و انتشارات كتب ايران.