جديد حاكم بر روسيه از جانب دولتهاى اروپايى و آمريكا.

نخستين گام در روند شناسايى حاكميت جديد در روسيه، قرار داد «راپالو» بود.

قرارداد راپالو در جريان كنفرانس «جنوا» در سال 1922 بين دولتهاى شوروى و آلمان بسته شد؛ بدين ترتيب، هر چند كنفرانس «جنوا» كه براى حل مسأله غرامت تشكيل شده بود، نتيجه‌اى براى غرامت نداشت، اما مهمترين نتيجه را براى دو دولت شكست خورده و منزوى داشت. نمايندگان شوروى و آلمان در دهكده‌اى به نام «راپالو» در خاك سوئيس، پيمان دوستى امضا كردند و به ادعاهاى كشورهاى متبوع خود نسبت به هم پايان دادند. اثر بلافصل اين پيمان كه بنا به ضرورتهاى عينى و سودمنديهاى آن براى طرفين امضا شد، شناسايى رژيم سوسياليستى شوروى از جانب يك دولت اروپايى بود. [1]

دولت اتحاد شوروى، پس از انعقاد قرارداد «ريگا»- كه بر اساس آن شوروى استقلال فنلاند و دولتهاى مالت و لهستان را به رسميت شناخت- و قرارداد «راپالو»، باب مذاكره با كشورهاى اروپايى را بطور جداگانه گشود. كشورهاى اروپايى كه به حقيقت دوام رژيم جديد پى برده بودند و وضع بد اقتصادى آنها نيز ايجاب مى‌كرد كه بازارهاى تازه‌اى پيدا كنند، علاقه خود را به برقرارى روابط با اتحاد شوروى اعلام كردند. حتّى وضع بد اقتصادى اين كشورها، آنها را در برقرارى رابطه تجارى با شوروى به رقابت كشانيد. ابتدا دولتهاى ايتاليا، انگلستان و فرانسه در سالهاى 1923 و 1924، شوروى را به رسميت شناخته و آنگاه دولتهاى نروژ، اتريش، يونان، سوئد، دانمارك، چين و آلبانى، گوى سبقت را از يكديگر ربوده و به شناسايى شوروى اقدام كردند. تنها ايالات متحده آمريكا، از شناسايى دولت شوروى تا سال 1933 خوددارى ورزيد. [2]

دوره آرامش و حاكميت امنيت دسته جمعى‌

آرامترين دوره در نيمه نخست قرن بيستم، دوره 1925 تا 1929 مى‌باشد. ويژگى اين سالها، توافق همگانى بر حل مشكلات و اختلافات از طريق راههاى مسالمت‌آميز و

[1] تحولات روابط بين‌الملل (از كنگره وين تا امروز)، نقيب زاده، ص 149-150.

[2] همان، ص 150-153.