تحقق ايده امنيت دسته جمعى بود؛ امنيتى كه جامعه ملل بر اساس آن، بنا شده بود.

قراردادهاى «لوكارنو» و «بريان- كلوگ»، در اين راستا، تنظيم و تصويب شدند.

معاهدات لوكارنو

پس از آنكه برخى اختلافات با تدابير مسالمت‌آميز و به دور از خشونت حل گرديد، زمينه‌هاى مساعدى فراهم شد تا عمده‌ترين اختلاف يعنى مناقشات مرزى بين دولتهاى آلمان و فرانسه، با مذاكره و حصول توافق، حل و فصل شود. علاوه بر تجربه‌هاى پيشين و نمودار شدن واقعيات زندگى سياسى و اقتصادى كه از طريق همبستگى و تفاهم، امكان تداوم داشت، ظهور رهبران صلح دوست نيز به كمك روند آرامش طلبى شتافت؛ رهبرانى چون «اريستيد بريان» از فرانسه و «اشترزمن» از آلمان كه در صدد بودند بيش از تقابل، به تفاهم روى خوش نشان دهند.

معاهدات لوكارنو در سال 1925 در دهكده‌اى به همين نام در سوئيس، بين دولتهاى انگليس، آلمان، فرانسه، ايتاليا و بلژيك به امضا رسيد. رهبران شركت كننده در مذاكرات عبارت بودند از: «چمبر لين» از انگلستان، «اريستيد بريان» از فرانسه، «اشترزمن» از آلمان، اندرولد از بلژيك و بنيتو موسولينى از ايتاليا. اين پيمان صلح شامل هفت موافقتنامه بود كه مرزهاى اروپا را تضمين مى‌كرد. مهمترين آنها، قرارداد تضمين متقابل امنيت مرزهاى فرانسه- آلمان و بلژيك- آلمان بود كه انگلستان و ايتاليا به عنوان حافظ اين تضمين، آن را امضا كردند. مطابق ماده دوم اين قرارداد، به هنگام وقوع تجاوزى از جانب آلمان، اين اقدام به منزله تجاوز به خاك طرفين قرارداد تلقى شد و عمليات مسلحانه و دسته جمعى آنها را در پى داشت. همچنين قراردادهاى ديگرى بين فرانسه و لهستان و بين فرانسه و چكسلواكى به امضا رسيد. [1]

مفاد معاهدات لوكارنو دلالت بر امور قابل توجه ديگرى نيز داشت. امضا كنندگان متعهد شدند كه مسائل مورد اختلاف را تنها از طريق مسالمت آميز حل كرده و از توسل به زور پرهيز كنند. اين اصل، همسويى روح معاهده با روح ميثاق جامعه ملل را آشكار

[1] جريانهاى بزرگ تاريخ معاصر، پيرن، ج 1، ص 215-219.