بزرگ، هيتلر به بهانه اينكه فرانسه دوره نظام اجبارى رابه دو سال افزايش داده است، خدمت نظام اجبارى را اعلام كرد. سرباز گيرى عمومى، اين امكان را فراهم مى‌كرد كه با داشتن نيروهاى آموزش ديده و تحت پرچم، ارتش احتياط را در دوره جنگ تشكيل دهد. هيتلر، ضمن اجبارى كردن خدمت نظام، قصد خود را مبنى بر تأسيس 36 هنگ‌ارتش و يك ناوگان جنگى آشكار ساخت. تهديد به ميزانى بالا بود كه انگلستان تن به مذاكره با آلمان- بر سر نيروى دريايى- داد. توافق دو كشور مبنى بر اينكه نيروى دريايى آلمان در حد 35 درصد ناوگان دريايى انگلستان محدود بوده، ولى زير درياييهاى طرفين مى‌تواند مساوى با يكديگرباشد، حاصل اين مذاكرات بود. صحه يك دولت قدرتمند اروپايى بر اقدامات هيتلر، او را براى اجراى مقاصد بعدى مصمم‌تر ساخت.

اشغال ناحيه راينلند (رنانى)

شرق رود راين- يا همان راينلند- منطقه حساس و استراتژيك در مرز آلمان و فرانسه بود. تهديد فزاينده آلمان عليه فرانسه، همواره در اين منطقه نمود پيدا مى‌كرد. فاتحان جنگ جهانى اول كه فرانسه از جمله آنها بود، براى تأمين امنيت فرانسه و پيشگيرى از جنگ احتمالى آينده بين آلمان و فرانسه، ناحيه راينلند را منطقه‌اى غير نظامى اعلام كردند. مفاد قرارداد صلح ورساى اشعار مى‌داشت كه آلمان، حق اعزام و استقرار نيرو و ايجاد استحكامات نظامى در اين منطقه را ندارد. بعلاوه، متفقين پيروز در جنگ جهانى اوّل براى ضمانت اجراى قرارداد صلح، تعداد قابل ملاحظه‌اى از سربازان خود را به هزينه آلمان در اين منطقه نگه داشتند؛ امّا به تدريج كه خصومتها كاهش يافت و رهبران آلمان، صداقت خود را در پاى بندى به قرارداد صلح و پرداخت غرامت نشان دادند، نيروهاى متفقين تا سال 1930 م از راينلند خارج شدند. هيتلر در سال 1936 م در صدد برآمد كه سياستهاى دولتهاى اروپايى را محك زند تا از اين طريق دريابد كه تا چه اندازه مى‌تواند به اهداف خود جامه عمل بپوشاند.

هيتلر، به رغم نگرانيها و مخالفتهاى سران ارتش، در سال 1936 م دستور داد كه قواى نظامى به راينلند اعزام شود. وى به فرماندهى اين نيرو تأكيد كرده بود كه در