صورت عكس العمل فرانسويها، بدون هيچ تأخير و ترديدى، عقب نشينى كند. اين عمليات، تنها به منظور ارزيابى و سنجش عكس العمل حريفان تلقى مى‌شد. اگر فرانسه شدت عمل به خرج مى‌داد و به مقابله برمى‌خاست، ارتش هيتلر به هيچ روى، تاب رويارويى با آن را نداشت؛ از اين رو، هيتلر دستور عقب نشينى را نيز از همان ابتدا لحاظ كرده بود. اگر خط مشى و رويه مماشات از جانب متفقين اتخاذ مى‌شد، هيتلر اين عمليات را يك پيروزى بزرگ در داخل جلوه مى‌داد و زمينه‌هاى اقدامات آينده را فراهم مى‌كرد. فرانسه و انگليس در قبال اعزام قواى آلمانى به راينلند هيچ عكس العملى نشان ندادند و اين رويه به دلايل زير، قابل توجيه است:

1- وجود نفرت عميق از جنگ در ميان بسيارى از كسانى كه وحشت جنگ جهانى اول را به ياد داشتند و فقدان تمايل به صرف هزينه‌هاى سنگين نظامى.

2- وجود احساسى كه بيشتر در انگليس رايج بود تا در فرانسه و آن اينكه شايد با آلمان در پيمان ورساى بيش از حد سختگيرانه برخورد شده بود و منطقى بودن تمايل اين كشور به تجديد نظر در پيمان.

3- قابليت هيتلر به متقاعد كردن دولتمردان متفقين به اينكه وى فردى منطقى و صلح دوست با هدفهاى محدود و بعضاً قابل درك است.

4- وجود ديدگاههاى مختلف نسبت به هيتلر و استالين در بريتانيا و فرانسه كه به خوددارى از اتخاذ سياستهاى ملى و مشترك كمك كرد. [1]

آنشلوس (الحاق اتريش به آلمان)

هيتلر در صفحه نخست كتاب «نبرد من» اظهار كرده بود كه اتحاد با اتريش- «آنشلوس»- بايد يك هدف ملّى قلمداد شود. وى همچنين آرزو كرده بود كه همه آلمانى زبانها در يك امپراتورى آلمان- رايش- متحد شوند تا رسالت پيشرفت تمدن بشرى را به انجام رسانند. از هنگام روى كارآمدن هيتلر تا سال 1938 م، پنج سال مى‌گذشت و موانع بسيارى كه بر سر راه تحقق اين آرمان ملّى قرار داشت، برطرف شد. دولتهاى اروپايى،

[1] تاريخ مختصر قرن بيستم، ريچاد گاف و ديگران، ج 2، ص 201-202.