هر چند با اكراه، رضايت داده بودند كه قرارداد صلح ورساى نقض شود. دولت فرانسه با بحران كابينه، دست و پنجه نرم مى‌كرد و نمى‌توانست سياست قاطع پيشه كند. ايتاليا در صف متحدان هيتلر قرار گرفت و ديگر سدى در مقابل تحقّق «آنشلوس» نبود. [1]

رهبران حاكم بر اتريش از ايده اتحاد با آلمان طرفدارى نمى‌كردند و بر عكس، در نقطه مقابل نظرات هيتلر قرار داشتند. «شوشينگ»، صدر اعظم و «ميكلاس»، رئيس جمهور، به طور اساسى مخالف الحاق اتريش به آلمان بودند. هيتلر، «شوشينگ» را احضار و به وى اخطار كرد كه بايد زندانيان نازى را آزاد و «سايس اينكوارت»، يكى از ناسيونال سوسياليستهاى اتريش را به وزارت كشور منصوب كند. تهديد و فشار هيتلر روز به روز افزايش يافت، بگونه‌اى كه رهبران اتريش، دست استمداد به سوى رهبران اروپا- فرانسه و انگليس- دراز كردند. رهبران محافظه‌كار و مماشاتگر انگليس پاسخ منفى دادند و از فرانسه نيز كه دچار بحران كابينه بود، انتظار كمكى نمى‌رفت. شوشينگ استعفا داد و سايس اينكوارت، به مقام صدارت عظماى اتريش رسيد، ميكلاس، رئيس جمهور، كه روند حاكم بر كشور را موافق با عقايد خود نمى‌يافت به استعفا روى آورد.

سايس اينكوارت، همانند همكار خود در آلمان، پست رياست جمهورى را هم اشغال كرد. او كه با حمايتهاى هيتلر به اين منصبها دست يازيده بود، به بهانه ناآرامى در كشور، از ارتش آلمان دعوت كرد تا براى اعاده نظم، وارد اتريش شود.

ارتش آلمان، وين پايتخت اتريش رابه اشغال درآورد. در روز سيزدهم مارس 1938 م، بطور همزمان در آلمان و اتريش، قانون اتحاد دو كشور مورد تصويب قرار گرفت و اتريش به آلمان منضم شد. براى مشروعيت بخشيدن به اين اقدام، در دهم آوريل يك رفراندوم عمومى در آلمان بزرگ انجام شد كه بر طبق آراى دو ملّت، 97% رأى مثبت به الحاق داده بودند. حالا ديگر، هيتلر به عنوان رهبر و پيشواى ملت بزرگ آلمان، مى‌توانست بر خود ببالد كه تمامى نژاد آلمان پشت سر وى ايستاده‌اند. بدين سان، هيتلر بدون كاربرد مستقيم نيروى نظامى و تنها با استفاده از حربه تهديد، به يكى از آرزوهاى ديرين خود نايل شد. هر چند در

[1] موسولينى در سال 1934 و در پى قتل «لفوس»، صدر اعظم پيشين اتريش، توسط طرفداران هيتلر، با اعزام قوايى به مرز ايتاليا و اتريش، از آرزوى هيتلر مبنى بر الحاق اتريش به آلمان جلوگيرى كرد.