نيروهاى شام- كه بالغ بر 85 هزار [1] نفر مى‌شدند- زودتر از سپاه اميرالمؤمنين عليه السلام به صفّين رسيدند و در محل وسيعى كه مناسب‌ترين جا براى دسترسى به آب فرات بود (چون باقى نقاط ساحل، مرتفع و دسترسى به آب مشكل بود) اردو زدند.

معاويه «ابُو الْاعْوَرِ سُلَمِىّ» را كه فرمانده گروه پيشرو بود با چهل هزار سوار بر راه آب گماشت.

اوّلين برخورد

پيشتازان سپاه امير مؤمنان عليه السلام پس از اين كه مطّلع شدند معاويه با نيروى عظيمى به سوى صفّين حركت كرده است، از بيم اين كه مبادا در محاصره دشمن قرار گيرند، دريا را از محلى به نام «هيتْ» پشت سر گذاردند و به امير مؤمنان عليه السلام ملحق شدند. امام پس از دريافت گزارش علّت بازگشت آنان، رأى و تدبير فرماندهانشان را ستود. [2] سپس مجدداً آنان را به خط مقدّم اعزام كرد. آنان پس از برخورد با پيشتازان سپاه معاويه جريان را براى حضرت امير عليه السلام گزارش و كسب تكليف كردند. امام مالك اشتر را با گروهى به يارى آنان فرستاد و به وى دستور داد:

پس از پيوستن به ايشان تو امير باش، ولى هرگز ابتدا به جنگ مكن.

چون با دشمن برخورد كردى براى اتمام حجت، با او به گفتگو بپرداز و به سخنانشان گوش كن، هرگز كينه و عداوت موجب آغاز جنگ نشود. «زياد» را بر ميمنه و «شريح» را بر ميسره سپاهت‌

[1] - مروج الذهب، ج 2، ص 375؛ اختلافى كه در مورد رقم لشكر حضرت على عليه السلام نقل شده درمورد سپاه معاويه نيز وجود دارد

[2] - كامل ابن اثير، ج 3، ص 282؛ وقعه صفين، ص 152