آن حضرت در نامه‌اى به معاويه اين مسأله را يادآور شده مى‌فرمايد:

شمشيرى كه من در يك روز بر جدّ تو (عُتْبَه) و دايى تو (وَليدْ) و برادر تو (حَنْظَلَه) و عموى تو (شَيْبَه) فرود آوردم، در نزد من است. [1]

* در نبرد عمومى: براساس نوشته مورّخان، در جنگ بدر هفتاد نفر از سپاه شرك كه تعدادى از آنان مثل: ابُوجَهْل، امَيَّةِ بْنِ خَلَفْ، نَضْرِ بْنِ حارِثْ و ... از سران برجسته كفّار بودند، كشته شدند. از اين تعداد، بين 27 تا 35 نفر به شمشير حضرت على عليه السلام به هلاكت رسيدند، آن حضرت در قتل بقيّه نيز به گونه‌اى نقش داشت. بدين جهت مشركان قريش، او را «مرگ سرخ» ناميدند، و اين به خاطر نكبت و ذلّتى بود كه به دست امير مؤمنان عليه السلام دامنگيرشان شده بود. [2]

يگانه مدافع پيامبر صلى الله عليه و آله:

نقش اميرالمؤمنين عليه السلام در جنگ احد را نيز بايد در دو مرحله- پيروزى و شكست مسلمانان- جستجو كرد.

* مرحله پيروزى: در اين مرحله، پيروزى سپاه اسلام و فرار مشركين به دست آن حضرت انجام گرفت. پس از اين كه طلحة بن ابى طلحه اوّلين پرچمدار قريش با ضربات امام عليه السلام از پاى درآمد، پرچمداران ديگر يكى پس از ديگرى- تا نه نفر- پرچم را به دست گرفتند و همگى با شمشير مولاى متّقيان به قتل رسيدند. با كشته شدن پرچمداران، ارتش قريش پا به فرار گذاشت. [3]

[1] - الصحيح من سيرة النبى صلى الله عليه و آله، ج 3، ص 191-192؛ بحارالانوار، ج 19، ص 225، 245 و 290

[2] - الصحيح من سيرة النبى صلى الله عليه و آله، ج 3، ص 202-203؛ مناقب، ج 2، ص 68 و نيز مراجعه شود به بحار، ج 19، ص 276-279 و 291

[3] - بحارالانوار، ج 20، ص 50-51؛ الصحيح من سيرة النبى صلى الله عليه و آله، ج 4، ص 213-218