صحنه‌هاى هولناك نبرد «صفين» و ضرب شست‌هايى كه از امام عليه السلام خورده بود، به وى اجازه چنين اقدامى نمى‌داد. و پيشرفت‌هايى كه تاكنون نصيب وى شده بود، در سايه اعْمال نيرنگ بود؛ از اين رو در پاسخ پيشنهاد برخى از يارانش مبنى بر حمله به كوفه، جواب منفى داد و گفت:

تنها راهِ از پاى درآوردن مردم عراق، و تضعيف حكومت مركزى، جنگ و گريز، و يورش و غارت به وسيله واحدهاى پراكنده در مناطق مختلف عراق است؛ زيرا اين روش سبب خواهد شد طرفداران ما به تدريج نيرومند، و جبهه عراق گرفتار ضعف و اندوه شود. به‌طور طبيعى بزرگان و اشراف عراق با مشاهده اين وضع، به سوى ما آمده، على را ترك خواهند كرد.

به دنبال اين تصميم، تيم‌هايى تحت فرماندهى افرادى چون: نُعْمانِ بنِ بَشير، سُفيانِ بنِ عَوْف، عبدُاللّه بْن مَسعده، ضَحّاكِ بْنِ قَيْس و بُسْرِ بنِ ارطاة تشكيل داد و به مناطق مختلف عراق گسيل داشت، تا فرمان او را كه ارمغانى از نابودى و ترس و رعب براى مسلمانان به همراه داشت، اجرا كنند.

داستان اسفباراين تجاوزها و غارت‌ها را ضمن شناسايى سردسته‌هاى غارتگر- بطور اختصار- باز مى‌گوييم.

نُعْمانِ بْنِ بَشير

وى، كه از انصار و طايفه خَزْرَج بود، در شورش‌هاى دوران عثمان از هواداران خليفه بود. و پس از قتل عثمان، پيراهن خون‌آلود او را به شام برد و تسليم معاويه كرد و از آن پس همراه معاويه شد. او بعدها از طرف معاويه مدتى حاكم كوفه و پس از آن حاكم «حِمْص» شد.