باقى مانده سپاه، پس از شهادت كنانه و از هم گسستن رشته فرماندهى از گرد محمد بن ابى بكر پراكنده شدند و او ناچار به خرابه‌اى پناه برد. ابن حُدَيج رهبر شورشيان مصر به جستجويش پرداخت تا سرانجام او را در ويرانه‌اى يافت و دستگير كرد. و پس از اينكه با شمشير گردنش را جدا كرد بدنش را در پوست خَر مرده‌اى كرد و آتش زد. [1]

چون خبر قتل محمد بن ابى بكر به معاويه و مردم شام رسيد اظهار شادمانى كردند. عَبْدالرَّحمن بنِ مسيِّب مى‌گويد:

هرگز شادى و سرورى همچون سرورى كه در شام موقع اعلام خبر كشته شدن محمد بن ابى بكر مشاهده كردم، نديده بودم. [2]

ولى وقتى اين خبر به امير مؤمنان عليه السلام رسيد فرمود:

اندوه ما بر كشته او به قدر مَسَرّت معاويه و يارانش است. از هنگامى كه وارد اين جنگ‌ها شده‌ام بر هيچ كشته‌اى چنين غمين نشده‌ام. او در خانه من بزرگ شده بود و من او را پسر خود مى‌دانستم و نسبت به من خيرخواه بود. پس بجاست در برابر از دست دادن چنين افرادى محزون باشيم و پاداش خود را از خدا بخواهيم. [3]

گروه‌هاى ترور و غارت‌

معاويه، با همه قدرت و نفوذى كه در خود و مردم شام سراغ داشت، و با همه پراكندگى كه در ميان سپاه عراق به وجود آورده بود، مطمئن نبود كه بتواند با تهاجم به مركز حكومت امير مؤمنان عليه السلام، پيروز گردد. چون‌

[1] - الغارات، ج 1، ص 282؛ شرح ابن ابى الحديد، ج 6، ص 86؛ كامل ابن اثير، ج 3، ص 357

[2] - همان

[3] - مروج الذهب، ج 2، ص 409