خود گرفتند و من با بيش از هفتاد زخم، از آن حضرت دفاع كردم. [1]

على عليه السلام در دفاع از پيامبر صلى الله عليه و آله به قدرى پافشارى كرد كه شمشير او شكست و رسول خدا صلى الله عليه و آله شمشير خود را كه «ذوالْفَقار» نام داشت، به وى داد و امام عليه السلام با آن به جهاد خود در راه خدا پرداخت. [2]

همه ايمان‌

محاصره مدينه، توسّط بيش از ده هزار سپاه «احْزاب» نزديك يك ماه طول كشيد. سرانجام دشمن چاره‌اى جز اين نديد كه نيروهاى سرسخت و قدرتمند خود را به هر وسيله‌اى شده از خندق عبور دهد.

به دنبال اين تصميم، «عَمْرِو بْنِ عَبْدِوَدّ» قهرمان نامى عرب به همراه پنج تن ديگر، از نقطه كم عرض خندق عبور كردند و مبارز طلبيدند.

على عليه السلام براى نبرد با عمرو و پاسخ به نعره‌هايش، گام پيش نهاد. و سرانجام پس از نبردى شديد، دلاورترين جنگجوى عرب- كه او را با هزار مرد جنگى برابر مى‌شمردند- با شمشير على عليه السلام به خاك افتاد.

همراهان عمرو چون چنين ديدند پا به فرار گذاردند و آن‌كه نتوانست فرار كند (نَوْفَل) با ضربت اميرالمؤمنين عليه السلام به عمرو ملحق شد.

مرگ عَمْرِو بْنِ عَبْدِوَدّ (و برخى عوامل ديگر)، باعث شد كه آتش جنگ به خاموشى گرايد و احزاب مختلف هر كدام به فكر بازگشت به خانه‌هاى خود بيفتند.

براى بيان ارزش فداكارى حضرت على عليه السلام در اين جنگ، تنها به سه‌

[1] - بحارالانوار، ج 20، ص 70

[2] - همان، ص 54، به نقل از تفسير على بن ابراهيم