معاويه، او را با هزار و هفتصد نفر به سوى «تَيْماء» [1] فرستاد و فرمان داد:

به هر آبادى كه رسيدى زكاتشان را بگير و هر كس امتناع كرد او را بكش.

عبدالله از شهرهاى مدينه و مكّه گذشت. چون خبر به امام رسيد مُسَيّبِ بنِ نَجَبَهِ فَزارىّ را با دو هزار تن به مقابله او فرستاد. دو سپاه در «تَيْماء» رو در روى هم قرار گرفتند و پس از درگيرى و مجروح شدن فرمانده شامى، سرانجام ابن مَسْعَدَه شبانه به سوى شام گريخت. [2]

ضَحّاك بن قَيس‌

ضَحّاك از فرماندهان نظامى معاويه بود. وى مدّتى رياست شُرْطه دمشق و زمانى نيز حكومت كوفه را برعهده داشت. ضحّاك به فرمان معاويه با سه هزار سرباز از سرزمين «ثَعْلَبِيَّه» [3] حركت كرد و تمام قبائل آن نواحى را كه از امام اطاعت مى‌كردند، غارت كرد. سپس به سوى كوفه پيش رفت، در ناحيه «قُطْقُطانَه» [4] با عَمْرِو بنِ عُمَيس كه عازم حجّ بود برخورد. و كاروانش را غارت كرد. و آنان را از ادامه حركت بازداشت. [5]

امير مؤمنان عليه السلام براى مقابله با وى حُجْرِ بْنِ عَدىّ را با چهار هزار سرباز

[1] - تَيْماء، آبادى بوده است در اطراف شام بين شام و وادىِ‌ الْقُرى‌ در مسيرى كه حُجّاج شام و دمشق به مكّه مى‌رفتند (معجم‌البلدان، ج 2، ص 67)

[2] - تاريخ طبرى، ج 5، ص 134؛ كامل ابن اثير، ج 3، ص 376؛ تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 196

[3] - ثَعْلَبِيَّه، يكى از منازل محلّ‌ توقّف حُجّاج از راه كوفه بود كه بعد از شُقُوق و قبل از خُزَيْمَه‌قرار داشت. (معجم البلدان، ج 2، ص 78)

[4] - محلّى بوده نزديك كوفه از سمت خشكى، سرزمين طَفّ‌ و زندان نُعْمانِ‌ بنِ‌ مُنْذَرْ در همين‌جا بوده است. (معجم البلدان، ج 4، ص 374)

[5] - تاريخ طبرى، ج 5، ص 135؛ ولى ثقفى در الغارات، ج 2، ص 422؛ ذكر كرده: ضحّاك، عَمْرِو بْنِ‌ عُمَيْس و همراهانش را به قتل رسانيد