ارزنده‌اى از زندگى به آنان و همه مسلمانان آموخت. سپس امر خلافت پس از خود را به فرزند بزرگوارش امام حسن عليه السلام واگذارد. و ديگر فرزندان و بزرگان خاندان و پيروانش را بر اين امر، گواه گرفت، و كتاب و سلاحش را به وى تحويل داد.

امام چون از وصايايش فارغ شد، علايم مرگ را احساس كرد و به تلاوت قرآن پرداخت. آخرين آيه‌اى كه خواند اين آيه بود:

(فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرّاً يَرَهُ). [1]

سرانجام در روز 21 ماه رمضان، سال چهلم هجرى، در حالى كه 63 سال از عمر شريفش مى‌گذشت، روح پاك و مطهّرش از اين جهان پرواز كرد و به عالم بقا رهسپار شد.

امام حسن عليه السلام به كمك ديگر فرزندان و ياران امير مؤمنان عليه السلام به تجهيز پدرِ شهيدش پرداخت و پس از غسل و كفن، چون پاره‌اى از شب گذشت، آن پيكر مقدس را در حالى كه فقط عقب جنازه را گرفته بودند از كوفه بيرون برد و در محلى كه امروز نجف اشرف است، بر او نماز گزارد و مخفيانه به خاك سپرد. [2]

سَلامٌ عَلَيهِ‌

يَوْمَ وُلِدَ

وَ يَوْمَ اسْتُشْهِدَ

وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيّاً

[1] - زلزال ( 99)، آيه 6

[2] - بحارالانوار، ج 42، ص 294