نهادند؛ زيرا متوجّه شدند كه درگيرى‌هاى داخلى فايده ندارد و مصلحت آن‌ها در اين است كه خود را تابع حكومت مركزى بداننند.

شهادت حضرت فاطمه عليها السلام‌

از حوادثى كه در اوّلين سال رحلت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله اتفاق افتاد، شهادت يگانه دختر آن حضرت، فاطمه عليها السلام بود. رحلت پدر و دگرگونى‌هايى كه پس از رحلت رسول خدا صلى الله عليه و آله به فاصله‌اى اندك پديد آمد روح و جسم فاطمه عليها السلام را آزرد.

حضرت زهرا عليها السلام بر اثر شدّت فشارهاى روحى و جسمى- كه بنا به فرموده خود او: اين همه مصائب اگر بر روزها وارد مى‌شد شب تاريك مى‌گرديد [1]

- در بستر افتاد، و در مدّت بيمارى‌اش، از آن همه مردان جان بركف، و از آنان‌كه هرچه داشتند از بركت وجود پدرگرامى او بود، تنها چند تن به عيادتش رفتند.

گروهى از زنان مهاجر و انصار به عيادت حضرت زهرا عليها السلام رفتند. وى از موقعيّت استفاده كرد و خطبه بليغى ايراد فرمود كه به فرازهايى از آن اشاره مى‌كنيم.

... واى بر آنان، مردان شما چگونه خلافت را از پايگاه رسالت، و خاستگاه نبوّت، و فرودگاه پيك امين وحى، كندند و از دست متخصّصان دنيا و دين بيرون بردند. به يقين كار آنان زيانى آشكار است. اينان از ابوالحسن عليه السلام چه ناراحتى داشتند؟ آرى نگران شمشير

[1] - صُبَّتْ عَلَىَّ مَصٰائِبُ لَوْ اَنَّهٰا صُبّتْ عَلَى الْاَيّامِ صِرْنَ لَيٰاليٰا

به جانم ريخته چندان غم و درد و مصيبت‌ها كه گر در روزها ريزند گردد تيره چون شب‌ها