شاهد از مُتصرّ ف (ذِى الْيَدْ) برخلاف موازين قضايى اسلام است) و فرمود:

هرگاه من مدّعى مالى باشم كه در دست ديگرى است، از چه كسى شاهد مى‌طلبى، از من كه مدّعى هستم، يا از آنكه مال تحت تصرّف اوست؟

ابوبكر گفت: از تو شاهد مى‌طلبم. امام عليه السلام فرمود: مدّتهاست كه فدك در تصرّف ماست، اكنون كه ديگران ادعا مى‌كنند از اموال عمومى است، بايد شاهد بياورند، نه ما. [1]

خليفه در مقابل سخن امام عليه السلام سكوت كرد، و طبق نقل حلبى، مالكيّت فاطمه عليها السلام را كتبى تصديق كرد، ولى در همين هنگام، عمر وارد شد و گفت: نامه چيست؟ گفت: مالكيت فاطمه عليها السلام را در اين ورقه تصديق كرده‌ام. عمر گفت: تو (در آينده) به درآمد فدك نيازمندى، زيرا اگر فردا مشركان عرب بر ضدّ مسلمانان قيام كردند، از كجا هزينه جنگ با آنها را تأمين مى‌كنى؟ وى نامه را گرفت و پاره كرد. [2]

فرونشستن شورش‌ها

پس از تنفيذ لشكر اسامه توسط ابوبكر- همان كه پيامبر صلى الله عليه و آله در آخرين لحظات حياتش تلاش فراوان در اعزام آن داشت- خليفه و يارانش كوشيدند آشوب‌ها را يكى پس از ديگرى فرو نشانند.

طُلَيْحَه، سَجاح، مُسَيْلَمَه و اياسِ بْنِ عَبْدِاللَّه كه هر يك در گوشه‌اى به دعوى پيغمبرى و يا سركشى، برخاسته بودند، كشته شدند، يا فرار كردند.

شهرها و قبيله‌هاى ساكن جنوب و شرق، دوباره به حكم مدينه گردن‌

[1] - احتجاج طبرسى، ج 1، ص 122

[2] - اعيان الشيعه، ج 1، ص 318 به نقل از سيره حلبى