فصل اول:

ويژگيهاى تربيت اسلامى‌

تربيت از ريشه «ربو» و به معناى پرورش و رشد دادن است و در كاربرد مطلق و بدون قيد در باره انسان و غير انسان، همچون حيوانات و نباتات به كار مى‌رود. چنان كه در باره انسان نيز اختصاص به استعدادهاى معنوى، مانند علم و ايمان ندارد؛ بلكه شامل هر گونه استعدادى مى‌شود. بنابراين، در تعريف تربيت با مفهوم گسترده آن مى‌توان گفت: «تربيت عبارت است از رشد دادن و يا فراهم كردن زمينه رشد و شكوفايى استعدادها و به فعليّت رساندن قواى نهفته يك موجود.» [1]

درباره مفهوم اصطلاحى تربيت انسان، تعريفهاى مختلفى ارائه شده است كه جامع‌ترين و فراگيرترين آنها را مى‌توان اين تعريف دانست:

«تربيت عبارت است از فراهم كردن زمينه‌ها و عوامل براى شكوفايى استعدادهاى بالقوّه انسان در جهت مطلوب.» [2]

منظور از پسوند «اسلامى» نيز آموزه‌هاى دينى موضوع تربيت است كه در قرآن كريم و روايات بدانها اشاره رفته و از امتيازات و ويژگيهاى تربيت‌

[1] . آيين تزكيه، ص 20

[2] . مبانى تربيت و اخلاق اسلامى، ص 32