رفته بود. پيامبر (ص) چون دخترش را بدين وضع ديد، او را به سينه چسبانيد و فرمود: «شما سه روز است كه چنين هستيد؟!» جبرئيل نازل شد و آيات سوره دهر را فرود آورد: [1]

(يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْماً كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُوراً إِنَّا نَخَافُ مِن رَبِّنَا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً) (دهر: 7- 10)

آنان به نذر خود وفا مى‌كنند واز روزى كه شرّ و عذابش گسترده است مى‌ترسند، و غذاى خود را با آنكه به آن علاقه (و نياز) دارند به مسكين و يتيم و اسير مى‌دهند. [و مى‌گويند:] ما شما را به خاطر خدا اطعام مى‌كنيم و هيچ پاداشى و سپاسى از شما نمى‌خواهيم. ما از پروردگارمان خائفيم در آن روزى كه عبوس و سخت است.

ايثار در پذيرايى از مهمان:

روزى عربى مستمند خدمت رسول اللَّه (ص) رسيد و از رنج گرسنگى به حضرتش شكوه كرد. حضرت پيكى نزد همسرانش فرستاد و از ايشان در خواست طعام كرد؛ ولى همگى گفتند كه ما جز آب چيزى براى خوردن نداريم.

پيامبر (ص) خطاب به مسلمانان فرمود: «چه كسى اين مرد را امشب ميهمان مى‌كند؟» على (ع) اظهار آمادگى كرد و عرب را به خانه آورد و از فاطمه (س) در اين باره كمك خواست. زهرا (س) گفت: «ما طعامى جز به اندازه خوراك كودكانمان نداريم؛ ولى ميهمان را بر فرزند خود مقدم مى‌داريم.»

فاطمه (س) با توافق اميرمؤمنان (ع) فرزندان را گرسنه خوابانيد و چراغ را

[1] . بحارالانوار، ج 35، ص 237-240