وقتى رسول خدا (ص) رحلت كرد، على (ع) گفت: «اين يكى از دو تكيه گاه من بود كه فرو ريخت.» و چون فاطمه (س) از دستش رفت فرمود: «اين نيز تكيه گاه دوم بود.» [1]

روزى امام على (ع) خطاب به يكى از مردان بنى اسد فرمود: «مى‌خواهى از زندگى خود و فاطمه برايت سخن بگويم؟: او محبوب‌ترين افراد خانواده نزد پيامبر (ص) بود؛ با اين حال در خانه من آنقدر مشك آب به دوش كشيد كه جاى آن بر بدنش ماند و آنقدر با دستانش آرد كرد كه دستهايش تاول برداشت و آنقدر در نظافت و پاكيزگى محيط زندگى جارو زد كه رنگ لباسهايش تغيير كرد و آنقدر با هيزم، آتش زير ديگها روشن كرد كه رنگ لباسهايش به تيرگى گراييد و از اين بابت رنج و آسيب فراوانى متحمل شد.» [2]

زهرا (س) مايه آرامش و انس على (ع) بود و على (ع) با نگاه به او رنجهايش را از ياد مى‌برد. اگر على (ع) به خانه مى‌آمد و فاطمه (س) را نمى‌ديد، غم بر سينه‌اش سنگينى مى‌كرد و بر او بسيار سخت مى‌گذشت. [3]

زهرا (س) تكيه گاه على (ع) و تسلى بخش دل پر از رنج و درد او بود. از اين رو، وقتى خبر شهادت او را در مسجد شنيد، از پا افتاد و بيهوش شد. [4] و بر اساس نقلى ديگر وقتى خبر شهادت زهرا (س) را از امام حسن و امام حسين (ع) شنيد بر رو افتاد و گفت: «به چه كسى از اين مصيبت پناه ببريم اى دختر رسول خدا (ص)؟! هر حادثه‌اى رخ مى‌داد به تو پناه مى‌برديم و آرامش پيدا مى‌كرديم.

پس از تو چه كسى تسلى بخش دل ما خواهد بود؟!» [5]

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 173

[2] . همان، ص 82

[3] . همان، ص 201

[4] . همان، ص 214

[5] . بحار الانوار، ج 43، ص 187