پيامبر (ص) در مدينه بودند، حدود نه سالش حضرت زهرا و حضرت على (ع) عليهما السلام با همديگر زن و شوهر بودند. در اين نه سال، جنگهاى كوچك و بزرگى ذكر كرده‌اند (حدود شصت جنگ اتفاق افتاد) در اغلب آنها امير المؤمنين هم بوده است.

حالا شما ببينيد، او خانمى است كه در خانه نشسته و شوهرش مرتب در جبهه است و اگر در جبهه نباشد، جبهه لنگ مى‌ماند اين قدر جبهه وابسته به او است.

از لحاظ زندگى هم وضع رو به راهى ندارند؛ همان چيزهايى كه شنيده‌ايم:

(وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً) (انسان: 8)؛ يعنى حقيقتاً زندگى فقيرانه محض داشتند، در حالى كه دختر رهبر است، دختر پيامبر است، يك نوع احساس مسئوليت هم مى‌كند.

ببينيد انسان چه روحيّه قوى‌اى بايد داشته باشد تا بتواند اين شوهر را تجهيز كند، دل او را از وسوسه اهل و عيال و گرفتاريهاى زندگى خالى كند، به او گرمى بدهد، بچه‌ها را به آن خوبى تربيت كند. حالا شما بگوييد امام حسن و امام حسين امام بودند و طينت امامت داشتند؛ زينب كه امام نبود.

فاطمه زهرا (س) اين گونه خانه دارى، شوهردارى و كدبانويى كردند و اين طور محور زندگى فاميل ماندگار در تاريخ قرار گرفتند. آيا اينها نمى‌تواند براى يك دختر جوان، يك خانم خانه دار يا مشرف به خانه دارى الگو باشد؟ اينها خيلى مهم است.

5. همسردارى فاطمه (س) در نگاه على (ع):

گرچه در ضمن فصل اشاراتى به ديدگاههاى اميرالمؤمنين (ع) درباره خانه دارى و شوهردارى فاطمه (س) شد، ليكن براى تكميل بحث به بخشى ديگر از نظرات ايشان در اين باره اشاره مى‌كنيم.