1. خانواده:

از منظر فاطمه (س) ارزش كانون مقدس خانواده به حدى است كه او دوست داشت تمام اوقات خود را در آن بگذراند، بى آنكه احساس خسارت و زيان كند. او چنان به كانون خانواده دل بسته بود كه وقتى مسئله تقسيم كار بين آن حضرت و على (ع) مطرح و معلوم شد كه فاطمه (س) بايد در محيط خانه به ايفاى مسئوليت بپردازد، بسيار خوشحال گشت. [1]

2. فرزند:

حضرت زهرا (س) فرزند را امانت الهى در دست والدين و با الهام از فرمايش پيامبر (ص)، دسته گلى خوشبو [2] و پدر و مادر را مسئول تربيت و رشد فرزند مى‌دانست. او فرزنددارى را شأن كوچكى نمى‌دانست كه امر اداره آن را به ديگرى واگذارد و خود در پى مشاغل ديگر هر چند مهم و پر سر و صدا برود. از اين رو، وقتى سلمان به ديدار او رفت و ديد فاطمه (س) خود مشغول آسياب كردن جو است و فرزندش حسين (ع) از گرسنگى بى تابى و گريه مى‌كند. به آن حضرت گفت: «براى كمك به شما آسياب كنم يا حسين (ع) را آرام نمايم؟» فاطمه (س) فرمود: «من به آرام كردن فرزندم سزاوارترم، شما جو را آسياب كنيد.» [3]

3. تربيت:

حضرت زهرا (س) به موضوع تربيت به ديده اهميت مى‌نگريست و غفلت از آن را موجب صدمه و خسارتى عظيم براى فرد و جامعه. او اين سخن را از پدر خويش شنيده بود كه «اكْرِمُوا اوْلادَكُمْ وَ احْسِنُوا آدابَهُمْ؛ [4]

به فرزندان خود احترام بگذاريد و آنان را نيكو تربيت كنيد.»

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 81

[2] . همان، ص 281

[3] . همان، ص 28

[4] . كنزالعمال، ج 16، ص 456