بدين جهت همه شرايط و عوامل تربيت تحوّل زا و سازنده را در محيط خانواده فراهم كرده بود. او با مديريت صحيح تربيتى فضاى خانه را به كلاس عالى تربيت تبديل كرده بود؛ كلاسى پر از شور و مبحت، سرشار از ايمان و اخلاص، اخلاق و انضباط، همكارى و مشاركت، ايثار و فداكارى و دهها اصول اخلاقى و انسانى ديگر كه با هدايت و نظارت دقيق مربيانى معصوم، همچون رسول اللَّه (ص)، حضرت على (ع) و حضرت‌فاطمه (س) با محوريّت قرآن به اجرا درآمد.

اين كلاس تربيتى از چنان اصالت و استحكامى برخوردار است كه امام حسين (ع) پس از گذشت بيش از نيم قرن از تشكيل آن از ارزشهاى والايش ياد مى‌كند. زمانى كه عبيداللَّه بن‌زياد به دستور يزيد، حاكم مستبدّ شام، امام حسين (ع) را بين تسليم در برابر حكومت شام و يا مرگ مخيّر كرد، حضرت در ردّ اين خواسته نابخردانه به تربيت خانوادگى خويش استناد كرده، مى‌فرمايد:

«يَأْبَى اللَّهُ ذلِكَ وَ رَسُولُهُ وَ المُؤمِنُونَ وَ حُجُورٌ طابَتْ وَ انُوفٌ حَمِيَّةٌ وَ نُفُوسٌ ابِيَّةٌ» [1]

خدا و پيامبرش و مؤمنان و دامنهاى پاك و سرافرازان غيور و دلاوران با شرافت، ذلّت را از ما نمى‌پذيرند.

و بدين ترتيب امام حسين (ع) آزادگى، جوانمردى، ظلم ستيزى و عدالت خواهى تجلى يافته در قيام عاشورا را محصول تربيت و دستاورد آموزشهاى خانواده و دامن پاك و مطهّر مادر مى‌داند.

[1] . تحف العقول، ص 174