علاوه بر آن، تعاليم دينى چون از مبدأ الهى نشأت مى‌گيرند تحت تأثير شرايط زمانى يا مكانى يا اجتماعى و به طور كلى زير نفوذ يك يا چند عامل قرار ندارند و هيچ نوع محدوديتى در مورد آنها قابل تصور نيست؛ اما تعاليم تربيتى مكاتب غير دينى غالباً محدود و در يك يا دو جهت خاص سير مى‌كنند.

تربيت الهى با طبيعت و نيازها و رشد و تكامل انسان سازگار است. در تربيت الهى هم بعد مادى انسان در حد نياز مورد توجه است و هم بعد معنوى او. تعاليم الهى هم نيازهاى معنوى انسان را تأمين مى‌كنند و هم به نيازهاى اجتماعى و عقلانى انسان توجه دارند، هم احساسات و عواطف را تحريك مى‌كنند و هم ميل به كنجكاوى و حقيقت جويى انسان را ارضا مى‌نمايند و از اين جهت انسانى را كه فطرتاً كمال جو و ترقى طلب است، پشتيبانى مى‌كنند.

مكتبهاى غير الهى حيات آدمى‌را به زندگى اين دنيا محدود مى‌كنند؛ در حالى كه چنين تصورى با آنچه در وجود انسان تعبيه شده سازگار نيست و حيات محدود، با جنبه‌هاى كمالجويى و عقلانى انسان، همچنين با آرمانهاى اخلاقى و معنوى او در رابطه با ديگران و آفريدگار جهان، توافق ندارد.

در تربيت الهى زندگى معنا و جهت پيدا مى‌كند و اتصال به مبدأ اعلا و باور داشت از او بودن و به سوى او حركت كردن، حيات آدمى را جاودانه مى‌سازد و انسان به تلاش و كوشش تحريك مى‌شود و در مسير كمال گام بر مى‌دارد.

تربيت دينى نه تنها انسان را در اين دنيا به فضائل معنوى و اخلاقى مى‌آرايد و او را فردى كمالجو، دانش دوست، با تقوا، ايثارگر و عدالتخواه بار مى‌آورد؛ بلكه با ارتباط دادن فرد به مبدأ هستى و سوق دادن او به سوى كمال مطلق، سعادت هميشگى او را تأمين مى‌كند؛ در حالى كه مكاتب غير الهى غالباً در صدد تأمين سعادت مادى و زودگذر افراد هستند.