فطرت آدمى دارد. پيامبر اكرم (ص) در حديث معروف مى‌فرمايد:

«ادَّبَنى‌ رَبّى‌ فَاحْسَنَ تَأديبى» [1]

پروردگار من مرا تربيت كرد و چه نيكو تربيت كرد.

گستره تربيت الهى- طبق آنچه در قرآن كريم آمده است- باره همه افراد بشر، چه پيامبران و چه افراد عادى را در بر مى‌گيرد. آيات زيادى به موضوع تربيت الهى رهبران دينى اشاره دارد. [2] در خصوص تربيت الهى نسبت به ساير بندگان در آيات مربوط به بعثت پيامبر (ص) اشاره شده است، از قبيل:

(لَقَد مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤمِنينَ اذْ بَعَثَ فيهِم رَسوُلًا مِنْ انْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ انْ كانُوا مِن قَبْلُ لَفى‌ ضَلالٍ مُبينٍ).

(آل عمران: 164)

خداوند بر مؤمنان منت نهاد هنگامى كه در ميان آنان، پيامبرى از خودشان برانگيخت كه آيات او را بر آنان بخواند و آنها را از آلودگيها پاك كند و به آنان كتاب و حكمت بياموزد، هر چند پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.

كامل و جامع بودن، سازگارى با فطرت آدمى، جاودانه ساختن حيات بشريت وتأمين سعادت ابدى انسان از خصوصيات مهم تربيت الهى است.

نظامهاى تربيتى غير الهى غالباً يك يا چند بعد از شخصيت انسان را در نظر مى‌گيرند، در صورتى كه در تربيت الهى همه جنبه‌هاى شخصيّت آدمى مورد توجه است. در تربيت الهى بعد معنوى يا ايمانى همراه با ابعاد عقلانى، اجتماعى، عاطفى و اخلاقى انسان در معرض پرورش قرار مى‌گيرد.

[1] . مجمع البيان، ج 10، ص 333

[2] . به عنوان نمونه ر. ك: بقره (2)، آيه 30 و 247؛ نساء (4)، آيه 113؛ انبياء (21)، آيه 72 وعلق (96)، آيه 1-5