سرگرمى فرزندان خويش مى‌پرداخت.

دل زهرا (س) كانون محبت به فرزندان و روى سينه‌اش بستر آرميدن آنان بود. على (ع) در گزارشى به رسول خدا (ص) محبت فاطمه (س) به فرزندانش را چنين به تصوير كشيده‌است:

«دَخَلْتُ عَلى‌ فاطِمَةَ وَ هِىَ مُسْتَلْقِيةٌ لِقَفاها وَ الْحُسَيْنُ نائِمٌ عَلى‌ صَدْرِها» [1]

بر فاطمه وارد شدم. ديدم وى [از فرط كار و خستگى‌] بر پشت دراز كشيده [و به خواب رفته‌] و حسين نيز بر سينه او در خواب است.

فاطمه (س) چنان به فرزندانش وابسته بود كه دورى آنان را نمى‌توانست تحمل كند. ابن عباس مى‌گويد: در محضر پيامبر (ص) بوديم كه فاطمه (س) گريه كنان وارد شد و عرض كرد: «يا رسول اللَّه حسن و حسين (ع) از خانه خارج گشته و نمى‌دانم كجا رفته‌اند.» پيامبر (ص) فرمود: «دخترم! گريه نكن.

آفريننده آنان به ايشان از من و تو مهربان‌تر است.»

سپس دستهايش را به دعا برداشت و براى حفظ آنان دعا كرد. در اين هنگام جبرئيل نازل شد و پيامبر (ص) را از جاى آنان آگاه ساخت. رسول خدا (ص) با اصحاب، نزد آنان در باغ بنى نجّار رفت. امام حسن و امام حسين (ع) در آن‌جا خوابيده بودند. آنان را بيدار كرده و به خانه بازگرداندند. [2]

بر اساس روايتى ديگر از امام رضا (ع)، نزديك عيد (قربان يا فطر) حسن و حسين (ع)، كه در دوران كودكى به سر مى‌بردند، به مادرشان گفتند: «بچه‌هاى مدينه [در آستانه عيد] لباسهاى نو و رنگارنگ پوشيده‌اند، چرا چنين‌

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 28

[2] . فرائد السمطين، ج 2، ص 91-93