بود و با آنان بسيار مشفقانه و با محبت رفتار مى‌كرد. او درس محبت به فرزند را از رسول خدا (ص) آموخته بود. از اين رو، خود همچون شمع مى‌سوخت و خلأ كمبودهاى مادّى را با محبت جبران مى‌كرد و مشعل زندگى را روشن و فروزان نگه مى‌داشت.

بانوى بزرگوار اسلام با شفقت خاص، نور ديدگانش را سرگرم مى‌نمود.

گاهى شعر مى‌خواند و گاهى با انواع بازيها نياز طبيعى بچه‌هايش را تأمين مى‌كرد. در احاديث آمده است كه حضرت زهرا (س) با فرزندش حسن (ع) همبازى مى‌شد و در حالى كه او را روى دست گرفته و بالا مى‌انداخت، اين شعر را مى‌خواند:

اشْبِهْ اباكَ يا حَسَنْ وَ اخْلَعْ عَن الْحَقِّ الرَّسَنْ‌

وَ اعْبُدْ الهاً ذا مِنَنٍ وَ لا تُوالِ ذَا الْاحَنْ‌

حسن جان! همچون پدرت باش و ريسمان (ظلم و ستم) را از (گردن) حق بر كن.

خداوند منّان را پرستش نما و كينه توز و حق ستيز را به دوستى مگير.

و در بازى با فرزندش حسين (ع) مى‌خواند:

انْتَ شَبيهٌ بِابى‌ لَسْتَ شبيهاً بَعِلىٍّ [1]

تو بيش از پدرت على به پدرم [رسول اللَّه‌] شباهت دارى.

نكته درخور توجه اينكه فاطمه (س) حتى هنگام بازى با كودكان خويش به موضوع تربيت آنان و آشنا ساختن ايشان با مفاهيم عالى تربيتى، معارف دينى و مضامين انقلابى، اهتمامى ويژه داشت و با محتوايى ارزشى به‌

[1] . مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 389 و بحارالانوار، ج 43، ص 286-287