زمان خويش، همراه و پشتيبان آن حضرت بود. زمانى هم كه به مدينه هجرت و با دومين شخصيت اسلام ازدواج كرد، سنگر به سنگر با او پيش رفت؛ گويى يك روح بودند در دو بدن.

پس از رحلت پيامبر (ص) و پيدايى رخدادهاى جديد در جامعه اسلامى، فصلى جديد از زندگى سياسى فاطمه (س) آغاز شد؛ فصلى كه با مراحل پيشين بسيار متفاوت بود و دختر پيامبر (ص) را با همه خستگى ناشى از كار خانه، سرپرستى كودكان خردسال، اشتغالات عبادى و اجتماعى و از همه رنج آورتر، فراق پدر، با همه توان به ميدان سياست كشانيد.

حضرت زهرا (س) در اين فضاى مسموم و پر از آتش و خون و فتنه، علاوه بر اينكه دختر پيامبر (ص) و همسر على (ع) است، در چهره يك زن مسلمان مسئول در برابر رخدادهاى جامعه اسلامى، وارد ميدان سياست شد و با اتخاذ بهترين و مؤثرترين راهها و شيوه‌هاى مبارزاتى به ايفاى رسالت الهى خويش پرداخت.

در ضمن برخى مباحث گذشته به فعاليتهاى سياسى و روشهاى مبارزاتى آن حضرت عليه حكومت سقيفه اشاراتى داشتيم كه براى جلوگيرى از تكرار، از طرح دوباره آنها چشم مى‌پوشيم و خواننده محترم را به مرور فصل‌هاى پيشين در اين خصوص توصيه مى‌كنيم. در اين جا تنها به ذكر يك نكته مهم، كه اساس و پايه همه تلاشهاى سياسى فاطمه (س) را تشكيل مى‌دهد و در مقايسه با ديگر محورها از برجستگى خاصى برخوردار است، بسنده مى‌كنيم و آن تبيين جايگاه پيروى از پيشوايان حق و تبعات سرپيچى از آن است كه در خطبه نغز و گوهرينى از ايشان تجلى يافته است: