پيشه سازد:

(فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُوْلُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ) (احقاف: 35)

پس صبر كن آن گونه كه پيامبران اولواالعزم صبر كردند.

و در آيه ديگر از پيامبر اسلام، كه خود اسوه حسنه مؤمنان است، مى‌خواهد در پيمودن راه هدايت به پيامبران پيشين اقتدا كند:

(أُولئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ) (انعام: 90)

آنان كسانى هستند كه خداوند هدايتشان كرده است؛ پس به هدايت ايشان اقتدا كن.

از سوى ديگر، خداوند در قرآن كريم ابراهيم و پيروان راستين او را در عرصه تولّى (اظهار محبت و ارادت به خداوند يگانه) و تبرّى (ابراز نفرت از مشركان و خدايان دروغين) الگوهايى شايسته معرفى مى‌كند:

(قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ) (ممتحنه: 4)

براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند وجود داشت.

در قرآن كريم بيش از صد بار از تبعيّت و اتّباع سخن رفته است و اين خود نشان دهنده اهميّتى است كه آيين مقدس اسلام براى اسوه دهى و اسوه پذيرى در عرصه هدايت و تربيت انسانها قائل است.

قرآن، گاهى موضوع اسوه دهى و الگوسازى را در قالب داستان و تمثيل مطرح كرده است. براى نمونه، در آياتى آسيه همسر فرعون و مريم دختر عمران را مثال مى‌زند و ايشان را اسوه تمام مؤمنان جهان، اعم از زن و مرد معرفى مى‌كند. [1]

[1] . توضيح بيشتر آن در درس دهم خواهد آمد