فصل دوم:

بانوان اسوه در تاريخ‌

از نظر اسلام و قرآن ارزش و كرامت انسانى در گرو ايمان و اعتقاد صحيح و عمل نيك است و در اين جهت فرقى بين زن و مرد نيست. آيات قرآن بر يكسانى زن و مرد در حرمت و كرامت انسانى و دستيابى به «حيات طيبه» و ورود در بهشت رضوان الهى تصريح دارد، از جمله:

(مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى‌ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً) (نحل: 97)

هر كس؛ چه مرد و چه زن عمل نيك انجام دهد، در حالى كه مؤمن است، او را به حيات طيبه زنده مى‌گردانيم.

(وَمَن يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ مِن ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى‌ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ)

(نساء: 124) هرمرد يازنى كه عمل صالح انجام‌دهد و ايمان داشته باشد، به بهشت داخل مى‌شود.

بنابراين، همان گونه كه مردان مى‌توانند در پرتو ايمان و عمل صالح به مدارج عالى انسانيت، صعود و قلّه شرف و كمال را فتح كنند و وجودشان در ابعاد مختلف، الگوى حق جويان و ره پويان باشد، زنان نيز در پرتو تلاش و مجاهدت مى‌توانند از اين جايگاه برخوردار باشند.

تاريخ نيز زنانى را نشان مى‌دهد كه در عرصه ايمان و عمل صالح و پيمودن‌