فرعون دستور داد او را شكنجه كنند و در زير آفتاب به چهار ميخ بكشند و سنگ بزرگى روى وى نهند [1] و بدين گونه در راه عقيده و ايمان به خداى يكتا، روح از تنش پرواز كرد و در بيت رضوان الهى سكنى گزيد و دعايش لحظاتى پيش از شهادت- كه از خداوند خواسته بود در بهشت، خانه‌اى نزد خود برايش بنا كند- مستجاب شد. [2]

بر پايه روايتى ديگر، فرعونيان، آسيه را با نگهداشتن زير آفتاب شكنجه مى‌كردند و چون او را رها كرده، باز مى‌گشتند، فرشتگان بر او سايه مى‌افكندند و او جايگاه خود را در بهشت مى‌ديد. [3]

در قرآن كريم دوبار از اين بانو بدون ذكر نام ياد شده است: يك بار در جريان بر گرفته شدن موسى از نيل [4] و بار ديگر هنگامى كه وى از خداوند مى‌خواهد او را از فرعون‌و قوم ستمكارش نجات بخشد و بهشت را روزى وى سازد. [5]

قرآن كريم در برابر زنانى مانند همسران لوط و نوح كه با وجود معاشرت و مصاحبت با پيامبران خدا، راه انحراف و كفر در پيش گرفتند، از آسيه به عنوان نمونه زنان پرهيزگار و موحّد ياد مى‌كند كه به رغم زندگى در محيطى كفر آلود، ايمان خود را به پروردگار حفظ كرد و در كنار مريم (س)، خديجه (س) و حضرت زهرا (س) در شمار برترين زنان بهشتى قرار گرفت. [6]

راهى را كه همسر فرعون به سوى بندگى خدا برگزيد، راهى است كه مى‌تواند براى همه پويندگان اين راه الگو باشد؛ بدين جهت خداى سبحان او

[1] . مجمع البيان، ج 10، ص 319 و سفينة البحار، ج 1، ص 93

[2] . اشاره به آيه 11، سوره تحريم: (رَبِّ‌ ابْنِ‌ لى‌ عِنْدَكَ‌ بَيْتاً فِي الْجَّنَةِ‌)

[3] . سفينة البحار، ج 1، ص 93

[4] . قصص (28)، آيه 9

[5] . تحريم (66)، آيه 11

[6] . الدّرّ المنثور، ج 2، ص 194