خديجه خواستگاران فراوانى داشت كه از شهرت و مال دنيا در حدّ بالايى برخوردار و حاضر بودند براى ازدواج با او مهرى سنگين بپردازند، ولى او به افقى فراتر از مسائل مادى و جاه و مقام دنيوى مى‌نگريست. خديجه با مردى ازدواج كرد كه از امكانات مادى و مقام و منصب دنيوى بهره نداشت؛ اما وجودش مظهر فضيلت، صداقت، امانت و كرامت بود و با اين انتخاب به همه معيارهاى غلط جاهلى جامعه آن روز، پشت كرد و بدين روى، مورد بى مهرى دنيادوستان و جاه‌طلبان و اشراف قرار گرفت تا جايى كه هنگام زايمان فرزندش فاطمه (س) از مساعدت وى خوددارى ورزيدند و او را تنها گذاشتند. [1]

اموال خديجه كه پس از ازدواج، همه آنها را در اختيار پيامبر (ص) قرار داده بود در شرايط بحرانى به ويژه دوره سه ساله محاصره اقتصادى قريش نسبت به مسلمانان، در خدمت اسلام قرار گرفت و گره از كار مسلمانان گشود.

وجود خديجه و خدمات ارزنده او براى اسلام، به حدى براى پيامبر (ص) ارزشمند بود كه وقتى وى از دنيا رفت، رسول خدا (ص) سال وفات او را- كه مصادف با سال درگذشت ابوطالب نيز بود- «عام الحزن» [2] ناميد و هيچ گاه او را فراموش نكرد و همواره از او به نيكى ياد و برايش دعا مى‌كرد و در جواب اعتراض برخى همسرانش- كه چرا اين همه از خديجه ياد مى‌كنى؟- مى‌فرمود: «او هنگامى مرا تصديق كرد كه شما تكذيب مى‌كرديد و زمانى به من ايمان آورد كه شما كفر مى‌ورزيديد و براى من فرزند آورد؛ در حالى كه شما عقيم مانديد.» [3]

[1] . ر. ك. بحار الانوار، ج 16، ص 80

[2] . همان، ج 19، ص 25

[3] . همان، ج 16، ص 8