اقتصادى و اجتماعى از جمال و كمال بى نظيرى برخوردار بود. پاكدامنى، شرافت خانوادگى، كمالات نفسانى و فضائل اخلاقى وى در آن محيط آلوده، زبانزد خاص و عام بود؛ چندان كه از او با لقب «طاهره» و «سيّده قريش» ياد مى‌شد. [1] بدين روى خديجه خواستگاران فراوانى از اشراف و بزرگان قريش داشت و او به همه پاسخ منفى مى‌داد. گويى منتظر كسى بود كه در پاكدامنى و شرافت خانوادگى از تبار او باشد.

سفر تجارى امين قريش به سوى شام با سرمايه خديجه و گزارش مَيسَرَه خدمتكار خديجه از اين سفر به حضور خديجه و فضائل و كراماتى كه در طول سفر از محمد (ص) ديده بود، شوق اين بانوى پاكدامن را به برادرزاده ابوطالب فزونى بخشيد و زمينه خواستگارى او از محمد (ص) را فراهم ساخت. [2] بدين سان، خديجه طاهره كه حدود چهل سال داشت با نجيب‌ترين چهره قريش در سن بيست و پنج سالگى ازدواج كرد و حدود بيست و پنج سال از زندگى خود را با صفا و صميميت با او گذراند.

خديجه كه سيّده قريش بود، از اين پس خود را كنيز محمد (ص) خواند و در شمار بزرگ‌ترين حاميان رسول خدا (ص) و اولين گروندگان زن به وى در آمد و با فرزندانى چون سروريگانه زنان جهان، فاطمه (س) شبستان زندگى محمد (ص) را نورباران كرد.

زندگى سراسر بندگى، جهاد و اطاعت پذيرى از همسر اين بانوى بزرگ اسلام، الگويى است براى همگان كه در پى گزينش همسرى ايده آل و زندگى خداپسندانه‌اند.

[1] . السيرة الحلبيه، ج 1، ص 137

[2] . ر. ك: همان، ص 132-135