«هَلِ الْايمانُ الَّا الْحُبُّ وَ الْبُغْضُ» [1]

مگر ايمان جز حبّ و بغض است؟

ايمان، خواستگاه حبّ و بغض و راهنما و جهت دهنده آن است؛ از اين روى مؤمنان از بالاترين حدّ محبّتها و كششها براى خدا برخوردار هستند:

(وَ الَّذينَ آمَنُوا اشَدُّ حُبّاً للَّهِ) (بقره: 165)

مؤمنان، عشقشان به خدا [از مشركان نسبت به معبودهاشان‌] شديدتر است.

حضرت زهرا (س) در اوج قله ايمان و خداشناسى قرار داشت و با همه ذرات وجودش به او عشق مى‌ورزيد. بهترين گواه بر وجود سراسر ايمان فاطمه (س) يكى تأمل در زندگى و رفتار و گفتار و حالات خود او است و ديگرى شهادت پدرش رسول اللَّه (ص) و همسرش اميرمؤمنان (ع).

1. جلوه‌هاى خداشناسى در زندگى حضرت فاطمه (س)

الف. دوران كودكى‌

حضرت فاطمه (س) پنج ساله بود كه مادرش خديجه (س) وفات كرد.

روزى در حالى كه بى تابى مى‌كرد، از رسول خدا (ص) پرسيد: «پدرجان، مادرم كجا است؟» رسول خدا (ص) در اين انديشه بود كه چه پاسخى به دخترش بدهد، كه جبرئيل نازل شد و گفت: «يا رسول اللَّه! پروردگارت به فاطمه سلام مى‌رساند و مى‌فرمايد به او اطلاع بده كه مادرش خديجه در خانه‌هاى بهشتى با آسيه و مريم زندگى مى‌كند.»

در پاسخ سلام و بشارت خداوند، حضرت زهرا (س) فرمود:

[1] . كافى، ج 2، ص 125