«انَّ اللَّهَ هُوَ السَّلامُ وَ مِنْهُ السَّلامُ وَ الَيْهِ السَّلامُ‌»

خدا حقيقت سلام است و از اوست سلام و سلام به سوى اوست [1]

ب. ترس از قيامت‌

مقام معنوى و عصمت حضرت زهرا (س) هرگز مايه غرور وى نشد و او را از ياد مرگ و بيم جهنّم باز نداشت. ياد قبر و قيامت حتى در شب زفاف زهرا (س) او را به خود مشغول ساخته بود. [2]

چون آيه شريفه: (وَ انَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ اجْمَعينَ لَها سَبْعَةُ ابْوابٍ لِكُلِّ بابٍ مِنْهُمْ جُزءٌ مَقْسُومٌ) [3]

بر پيامبر (ص) نازل شد، رسول خدا (ص) به شدّت گريست.

اصحاب نيز با گريه او گريستند و كسى را ياراى سخن گفتن با پيامبر (ص) نبود.

تنها چيزى كه قلب آن حضرت را خوشحال مى‌كرد ديدار فاطمه (س) بود. از اين رو، اصحاب چاره را در اين ديدند كه فاطمه (س) را به حضور رسول خدا (ص) بياورند. فاطمه (س) گفت: «پدر جان، فدايت گردم، چرا گريه مى‌كنى؟»

پيامبر (ص) آيه را براى دخترش خواند. او به محض شنيدن آيه با صورت نقش بر زمين شد و اين جمله را تكرار مى‌كرد:

«الْوَيْلُ، ثُمَّ الْوَيْلُ لِمَنْ دَخَلَ النَّارَ»

واى، واى بر كسى كه در آتش جهنم وارد شود! [4]

ياد قيامت؛ روزى كه همه دلها را به وحشت مى‌اندازد و مادر شير ده، كودك شير خوارش را فراموش مى‌كند و هر باردارى، جنين خود را بر زمين‌

[1] . بحارالانوار، ج 16، ص 1 و ج 43، ص 27-28

[2] . ر. ك: درس پنجم

[3] . حجر (15)، آيه 43 و 44 «و دوزخ ميعادگاه همۀ آنها است! هفت در دارد و براى هر درى، گروه معينى از آنها تقسيم شده‌اند.»

[4] . بحارالانوار، ج 8، ص 303