ج. محو جمال حق‌

شب و روز فاطمه (س) در شناخت حق تعالى، بندگى او و تهذيب و تكامل نفس سپرى مى‌شد. او هر لحظه كه در اين وادى گامهاى تازه‌ترى بر مى‌داشت و از كوثر زلال «معرفةاللَّه» جرعه‌هاى گواراترى مى‌نوشيد، بيش‌تر محو جمال يار مى‌شد و سراسر وجودش در تاب و تب اين عشق و معرفت مى‌سوخت.

فاطمه (س) در همه چيز بى همتا و بى نظير بود. در خداشناسى نيز مانندى نداشت. يكى از تفاسير بتول همين است:

«سُمِيَّتْ فاطِمةُ بَتُولًا لِانَّها بَتَلَتْ عن النّظير» [1]

فاطمه (س) بتول ناميده شده است؛ چون نظير ندارد.

او سرآمد بكّائين، توّابين و خائفين بود. [2]

در محراب عبادت، چنان غرق عظمت خدا و محو جمال حق مى‌گشت و از خود بى‌خود مى‌شد كه از انديشه فرزندان و عزيزان خويش نيز با همه علاقه‌اى كه به آنان داشت غافل مى‌گشت. از اين رو، هنگام عبادت، خداوند فرشته‌اى را مأمور مى‌كرد تا گهواره فرزندان او را حركت دهد. [3]

حضرت زهرا (س) با آنكه در زندگى مادى با كمبودها و مشكلات فراوانى مواجه بود، هيچ گاه اين مسائل، او را به خود مشغول نساخت و به عنوان يك خواسته و آرزو براى وى مطرح نبود.

روزى رسول خدا (ص) از او پرسيد: «دخترم چه درخواستى دارى؟ اكنون جبرئيل امين كنار من است و از جانب خداوند پيام آورده است كه هر چه‌

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 16 و مناقب، ابن شهر آشوب، ج 3، ص 330

[2] . بحارالانوار، ج 43، ص 35

[3] . همان، ص 45