فصل پنجم:

عبادت و بندگى خالصانه‌

معصومان از جمله حضرت زهرا (س) در بالاترين مرحله شناخت حق تعالى جاى دارند و همين درك و شناخت عميق، آنان را به ارتباط و انسى هميشگى با خدا و عبادتى خالصانه و مشتاقانه در پيشگاه معبود، وا مى‌دارد.

عبادت، خضوع و خشوع بنده در برابر معبود و سر ساييدن عاجزانه آفريده ضعيف و ناتوان به درگاه آفريننده قادرِ عزيز و كامل است. عبادت، نياز بنده فقير است به پيشگاه خداوند غنىّ، بنده هر چه خود را نيازمندتر و ضعيف‌تر ببيند، بيشتر شيفته و واله عظمت و جلال معبود مى‌گردد و با بندگى خالصانه به تماشاى جمال يار مى‌نشيند.

شرط دستيابى به كمال و برخوردارى از نعمتهاى الهى، توجه به منشأ كمالات و ولىّ همه نعمتها و فيوضات است؛ چه آنكه هر چه هست از اوست: (وَ ما بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ) (نحل: 53)؛ آنچه از نعمتها داريد همه از سوى خداست.» حتى توفيق بندگى و تزكيه نفس نيز از عنايات ويژه اوست:

(وَ لَوْلا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ مازَكى‌ مِنْكُم مِن احَدٍ ابَداً وَلكِنَّ اللَّهَ يُزَكّى‌ مَنْ يَشاءُ) (نور: 21)

و اگر فضل و رحمت الهى بر شما نبود، هرگز احدى از شما پاك نمى‌شد؛ ولى خداوند هر كه را بخواهد تزكيه مى‌كند.