امام مهدى (ع):

«فى‌ ابْنَةِ رَسُولِ اللَّهِ لى‌ اسْوَةٌ حَسَنةٌ.» [1]

در دختر رسول خدا (ص) براى من الگويى شايسته وجود دارد.

نكته در خور توجه در اين بيان نورانى آنكه امام (ع) فاطمه (س) را اسوه خويش قرار داده نه از آن جهت كه مادر اوست، بلكه از آن جهت كه دختر رسول خدا (ص) و استمرار وجود او، استمرار وجود رسول خدا (ص) است و در حقيقت، اسوه پذيرى از سيره فاطمى همان اسوه پذيرى از سيره نبوى محسوب مى‌شود.

از جلوه‌هاى بارز سيره فاطمى (س) اطاعت پذيرى و تبعيّت ايشان از مقام نبوت و امامت است كه در اين فصل در دو محور به توضيح آن مى‌پردازيم.

1. مقام نبوت‌

حضرت فاطمه (س) براى انجام دادن وظيفه و كسب رضايت حق تعالى و در راستاى پيشبرد و تقويت نظام نو پاى اسلامى، ضمن حمايت خالصانه از بنيانگذار گرانقدر آن؛ رسول اكرم (ص)، در همه مقاطع از دستورات آن حضرت و احكام و معارف آسمانى كه به وى وحى مى‌شد اطاعت مى‌كرد و در اين اقدام ضمن آنكه خود به تكليف عمل مى‌كرد، در عمل، به همه امت درس فرمانبرى از سفير الهى را مى‌آموخت. آن حضرت خود را از عمل به آنچه به پدر بزرگوارش وحى مى‌شد مستثنا نمى‌دانست؛ بلكه همچون فردى از آحاد ملت، خويش را ملزم به عمل به آن مى‌كرد.

[1] . بحارالانوار، ج 53، ص 180 و الغيبة، شيخ طوسى، ص 173