فصل هفتم:

عصمت و عفّت‌

واژه‌هاى «عصمت» و «عفّت» با نام فاطمه (س) قرين است؛ بدين جهت بحث تفصيلى پيرامون اين دو موضوع از زندگى دختر پيامبر (ص) كه اسطوره عفّت و تقوا است ضرورت ندارد؛ ليكن براى تكميل مباحث مربوط به سيره تربيتى فاطمى (س) و الگوگيرى از چگونگى خط مشى آن حضرت در اين عرصه، به هر يك از دو موضوع به اختصار اشاره مى‌كنيم.

1. عصمت‌

معصوم در لغت به معناى محفوظ و ممنوع است و در اصطلاح به فردى اطلاق مى‌شود كه از خطا و اشتباه و گناه، مصون و محفوظ است. چنين شخصى در پرتو بصيرت ويژه دينى، حقايق جهان را آن گونه كه هست، مشاهده و به واسطه ارتباط و اتصالى كه با عالم ملكوت دارد و تأييدات غيبى، از گناه و نافرمانى حق، اجتناب مى‌كند و خطا و لغزش در ساحت وجودش راه نمى‌يابد.

مقام عصمت- با دلايل متعدد عقلى و نقلى- براى پيامبران الهى و در رأس آنان حضرت ختمى مرتبت و نيز جانشينان آن حضرت، يعنى امامان دوازده گانه به اثبات رسيده است.