2. در مدينه‌

با هجرت رسول خدا (ص) به مدينه و شروع مرحله جديدى از نهضت اسلامى، مسئوليت فاطمه (س) نيز سنگين‌تر و ابعاد آن گسترده‌تر شد. اقدامات حمايتى او از رسول خدا (ص) و حضورش در عرصه‌هاى اجتماعى و حتى نظامى، همرزمى او با على در سنگر خانواده، تلاشها و مجاهدتهاى متعهّدانه و بيدارگرانه او پس از رحلت پيامبر (ص) به حدّى چشمگير بود كه على (ع) با الهام از سخن رسول خدا (ص) او را يكى از دو ركن مهّم در حيات اسلامى خويش معرفى كرد. على (ع) پس از وفات حضرت زهرا (س) فرمود: اين همان ركن دوم است كه رسول خدا (ص) فرمود [و من امروز آن را از دست دادم‌].

پيامبر (ص) ركن اول حيات علوى بود و فاطمه (س) ركن دوم آن. [1]

فاطمه (س) در هر موقعيتى به مسئوليت الهى خويش توجه داشت و با همه توان در ايفاى آن مى‌كوشيد. زهرا (س) در برابر همه مسائل پيرامونى خويش احساس مسئوليت مى‌كرد و هرگز اشتغال به مسئوليتى او را از ايفاى مسئوليت‌هاى ديگر باز نمى‌داشت. اين گونه نبود كه عبادت و مراجعاتش او را از اداره منزل باز دارد يا رسيدگى به همسر و فرزندانش مانع اهتمام وى به مسائل تربيتى، سازندگى و مبارزاتى گردد.

زمانى كه پيامبر (ص) در تقسيم كار بين او و حضرت على (ع) مسئوليت كارهاى خانه را به دختر خود سپرد، فاطمه (س) بسيار خوشحال شد؛ هم از اين جهت كه بارى از دوش على (ع) برداشته شده و هم از آن جهت كه با اين‌

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 173