رهبران الهى، سپس جانشينان ايشان و در مرحله بعد، پيروانشان همواره بيشترين ابتلائات را داشته‌اند؛ چنان كه امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

«انَّ اشدَّ النَّاسِ بَلاءً الْانْبياءُ ثُمَّ الَّذينَ يَلُونَهُم ثُمَّ الْامْثَلُ فَالْامْثَلُ» [1]

پيامبران بيش‌تر از ديگر مردم به بلا دچار مى‌شوند و سپس كسانى كه به آنان نزديك ترند. هر چه شبيه‌تر بلا هم بيش‌تر.

هر كه در اين بزم مقرّبتر است جام بلا بيشترش مى‌دهند

برخورد افراد با مشكلات و موضع‌گيرى آنان در برابر دشواريها متفاوت است. برخى تسليم مشكلات مى‌شوند. برخى ديگر، فرياد بر مى‌آورند و با آه و عجز و لابه و يا شكوه به استقبال ناملايمات مى‌روند. برخى نيز با تحمل و بردبارى و صبورى و مقاومت، در صدد رفع مصائب و چيره شدن بر مشكلات بر مى‌آيند.

حضرت فاطمه (س) با مسئوليت و در جايگاه استمرار بخشى سيره پيامبر (ص) و الگودهى به جهانيان، دوشادوش رسول خدا (ص) و همسرش على (ع) بر ترويج آيين محمدى (ص) و ستيز با هر نوع كژى و انحرافى در دين، پاى مى‌فشرد و در طول حيات پر بركتش، در دفاع جانانه از ارزشهاى اسلامى همه توان خود را به كار گرفت. بدين جهت پس از رسول خدا (ص) با بيش‌ترين دشواريها و ناملايمات مواجه بود؛ مصائبى كه به گفته خود او اگر بر روزهاى روشن وارد مى‌شد، آنها را به شب تاريك و ظلمانى تبديل مى‌ساخت:

[1] . كافى، ج 2، ص 196