فصل يازدهم:

ادب، وقار و مهربانى‌

ادب، وقار و مهربانى از صفات بارز و پسنديده اخلاقى به شمار مى‌روند كه در حوزه اخلاق اجتماعى و در بعد روابط انسان با ديگران و حوادث و رخدادهاى پيرامونى خود در گفتار و رفتار فردى تجلى مى‌يابند و نشانه كمال و آراستگى انسان‌اند.

هر يك از سه خصلت اخلاقى ياد شده در اسلام و آموزه‌هاى دينى از ارزش و جايگاهى ويژه برخوردار است كه به نمونه‌هايى از آن اشاره مى‌شود.

الف. ادب‌

امير مؤمنان (ع): «الْادَبُ كَمالُ الرَّجُلِ، [1]

ادب كمال آدمى است.»

و نيز از آن حضرت: «عَقْلُ الْمَرءِ نِظامُهُ وَ ادَبُهُ قِوامُهُ؛ [2]

خرد آدمى موجب سامان يافتن وى و ادبش مايه قوام واستوارى او است.»

ب. وقار

رسول اللَّه (ص): « لَيْسَ البِرُّ فى حُسْنِ الِلّباسِ و الزِّىِّ ولكِنَّ الْبِرَّ فِى السَّكينةِ وَ الْوَقارِ؛ [3]

نيكى و صلاح به نيكويى لباس و هيئت ظاهرى نيست، بلكه به متانت و وقار است.»

1) . ميزان الحكمه، ج 1، ص 92

[2] . همان

[3] . همان، ج 14، ص 6972