اتحاد خود را در داخل مرزهاى اسلامى حفظ مى‌كردند و بهانه به دست دشمن نمى‌دادند.

گوستاو لوبون در اين باره مى‌نويسد:

«مسلمانان با قبول كردن اسلام، همگى تحت‌لواى توحيد مجتمع گرديدند؛ تمام قواى خود را متوجه بيگانگان نمودند و همين‌موضوع سبب عمده پيشرفت و كام‌يابى آن‌هاگرديد.» [1]

4- استقامت و پاى‌دارى‌

استقامت و پايدارى در حوادث مهمّ سياسى و نظامى، رمز برخوردارى از مددهاى غيبى است. پيروزى شگفت‌انگيز مسلمانان صدر اسلام در جنگ‌هاى نابرابر، اين حقيقت را عيان مى‌سازد و امير مؤمنان عليه السلام نيز بدان اشاره دارد:

«... چون خداوند راستى و درستى ما را ديد، خوارى و رسوايى را به د شمن ما و پيروزى را براى ما فرود آورد. تا اينكه، اسلام در حالى كه جلو گردن خود را بر زمين افكنده و به قرارگاههاى خود فرود آمده بود، استقرار يافت به جان خودم سوگند اگر ما مثل شما عمل مى‌كرديم، براى دين، ستون، بر پا نمى‌شد و شاخه‌اى براى درخت ايمان، سبز نمى‌گرديد.» [2]

و اين وعده محتوم خدا است كه مؤمنان را به شرط استقامت در راه دين، نصرت مى‌دهد و از بحران‌ها و فتنه‌ها رها مى‌سازد:

(انَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ انْ لا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ ابْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتى‌ كُنْتُمْ تُوعَدُونَ)؛ [3]

به يقين، كسانى كه گفتند: پروردگار ما الله است، سپس استقامت كردند، فرشتگان بر آنان نازل مى‌شوند كه نترسيد و غمگين مباشيد و بشارت باد بر شما آن بهشتى كه به شما وعده داده شده است.

1) - تمدن اسلام و عرب، گوستاو لوبون، ص 790.

2) - نهج‌البلاغه، خطبۀ 55.

3) - فُصِّلَت (41)، آيۀ 30.