صُبَّتْ عَلَىِّ مَصائِبٌ لَو انَّها صُبَّتْ عَلى‌ الايامَ صِرْهُ لَيالِيا [1]

چه مى‌شود بر كسى كه تربت احمد صلى الله عليه و آله را بويد و در درازاى زمان بوى خوشى نبويد. بر من مصيبتهايى فرو باريده كه اگر بر روزگاران روشن مى‌باريد شب تار مى‌گشتند.

روزى ديگر بر قبر پدر حاضر مى‌شد و غمش را در شعرى ديگر ناله مى‌كرد:

قَدْ كانَ بَعْدُكَ انْباءٌ وَ هَنْبَثَةٌ لَوْ كُنْتَ شاهِدُها لَمْ تَكْثِرَ الخَطَبِ‌

انّا فَقَدْناكَ فَقْدَ الارْضِ وَابِلَها وَاخْتَلَّ قَوْمُكَ فَاشْهَدْهُمْ وَ لا تَغِبِ‌

فَلَيْتَ بَعْدَكَ كانَ الْمُوتُ صارِفُنا لَمّا قَضَيْتَ وَ حالَتْ دُونَكَ الكَثَبِ [2]

بعد از تو رويدادهاى پيچيده‌اى واقع شد كه اگر تو بودى ستمگران جرئت انديشه بد در حق مرا نداشتند و سختى آنقدر زياد نمى‌شد.

ما تو را از دست داديم مانند زمين تشنه‌اى كه از باران محروم شود.

حركت امت تو مختل شده است براى آنها ظاهر شو و پنهان مشو.

اى كاش بعد از تو مرگ ما فرا مى‌رسيد زيرا مسايل بسيارى در غياب تو بر ما حاكم شد.

[1] - الغدير، علامه امينى، ج 6، ص 165 و ج 5، ص 147

[2] - همان، ج 7، ص 192