فصل اول

ولايت و رهبرى‌

امامت و ولايت در اسلام، از پايه‌هاى اصلى اعتقادى و زيربناى زندگى سياسى، اجتماعى و فرهنگى انسان به‌شمار مى‌آيد. مسلمانان با مذاهب مختلف و نظرات گوناگون، در ضرورت امامت و رهبرى اتفاق نظر دارند. امّا ولايت در باور شيعه از جايگاه بلند و رفيعى برخوردار است تا جايى كه از نماز، روزه، حج و جهاد نيز برتر و بالاتر است. امام باقر عليه السلام در اين باره مى‌فرمايد:

بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى‌ خَمْسَةِ اشْياءٍ، عَلى الصَلاةِ وَ الزَكاةِ وَالْحَجِ وَالصَومِ وَالوِلايَةِ، قال زُرارَه: قُلتُ، وَ اىُّ شَى‌ءٍ مِنْ ذلِكَ افْضَل فَقالَ: الوِلايَةُ افْضَل لِانّها مِفْتاحُهُنَّ وَالوالِىُ هُوَ الدَلِيلُ عَلَيْهِنَ [1]

اسلام بر پنج چيز پايه‌گذارى شده است، بر نماز، زكات، حج، روزه و ولايت. زراره مى‌گويد: از امام عليه السلام سؤال كردم كداميك از اينها برتر است؟ فرمود: ولايت! زيرا ولايت كليد همه آنهاست و والى، دليل و راهنماى آنهاست.

ارزش و اهميت ولايت در حيات سياسى اسلام به‌حدى است كه‌

[1] - اصول كافى، ج 2، باب دعائم‌الاسلام، ح 5