امام باقر عليه السلام در روايت ديگرى پس از ذكر پنج پايه ذكر شده براى اسلام، مى‌فرمايد:

وَ لَمْ يُنادَ بِشَى‌ءٍ ما نُودِىَ بِالوِلايَةِ يَوْمَ الغَدِيرِ [1]

ولايت در برخى روايات مساوى با دين حق خوانده شده است و به‌گونه‌اى است كه اگر ولايت نباشد گويا كه دين باقى نمى‌ماند. در تفسير نورالثقلين آمده است:

امَرَ رَسُولَهُ بِالوِلايَةِ لِوَصِيِّهِ وَالوِلايَةُ هِىَ دِينُ الحَقِّ [2]

خداوند رسولش را بر ابلاغ ولايت براى وصى پيامبر امر كرد و ولايت همان دين حق است.

در روايات معصومين «ولايت» بهترين اعمال امت پيامبر صلى الله عليه و آله دانسته‌شده است. از امام صادق عليه السلام درباره معناى «حَىِّ عَلى‌ خَيْرِالْعَمَلِ» سؤال شد، فرمود: خَيْرُ الْعَمَلِ الْوَلايَةِ [3] بهترِین عمل ولاِیت است.

اين روايات و آيات و احاديث ديگر علاوه بر اهميت ولايت و امامت بر اهميت والى و امام نيز دلالتى آشكار دارد. از اين رو شيعه معتقد است امامان عليهم السلام از جانب خدا تعيين و به‌وسيله رسول خدا صلى الله عليه و آله به‌عنوان جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله و زمامدارى دين و دنياى مردم معرفى مى‌گردند.

[1] - اصول كافى، ج 2، باب دعائم‌الاسلام، ح 8

[2] - نورالثقلين، ج 5، ص 317 و تفسير شريف لاهيجى، ج 4، ص 207

[3] - فلاح السائل، ص 137