ندارد. ولى پذيرش عمومى مردم نسبت به حكومت از اجزاء اصلى آن است زيرا تا مردم نپذيرند، حكومتى شكل نمى‌گيرد و هيچ امام و ولىّ مشروعى قادر به اجراى برنامه‌ها و اهداف خود نخواهد بود.

در اسلام مردم مكلّف و مؤظف به پذيرش حقّ و پيروى از ولى امر و حمايت از حكومت الهى او هستند، ولى واقعيت اين است كه اگر آنان در برابر دين خضوع نكنند و با آن به مخالفت برخيزند، حكومت دينى بر پا نمى‌شود. [1] مخالفان دين در طول تاريخ با انبيا به مبارزه برخاستند و عده‌اى از آنان را به شهادت رساندند. ايران قبل از انقلاب اسلامى نيز اينگونه بود و دو هزار و پانصد سال به همين روش پيش رفت. از اين رو وقتى مردم نخواهند، حكومت دينى وجود خارجى نخواهد داشت و حاكم اسلامى قدرتى نخواهد يافت گرچه به مشروعيت او با اين عدم پذيرش خدشه‌اى وارد نمى‌شود.

نقش مردم بگونه‌اى است كه اگر امام على بن ابى‌طالب عليه السلام نيز در رأس حكومت باشد ولى مردم او را حمايت نكنند حكومت آن حضرت سقوط مى‌كند؛ چنانكه تحمل نكردند و با برپايى نظام علوى، سه جنگ داخلى بر آن حضرت تحميل شد و در نهايت حضرت امير عليه السلام را به شهادت رساندند. ولى پس از آن حضرت امويان، مروانيان و عباسيان با حمايت مردم به حكومت رسيدند.

اينكه گفته مى‌شود در ايران دو هزار و پانصد سال سلطه شاهنشاهى بود با اينكه بجز ساسانيان، اشكانيان، قاجاريان و پهلوى سلسله‌هاى ديگرى هم در ايران حكومت مى‌كردند؛ از قبيل امويان، مروانيان و

[1] - با استفاده از سخنرانى حضرت آية‌الله جوادى آملى