عباسيان، از اين جهت است كه اينان نيز همان اهداف و سياستهاى سلسله شاهنشاهى دو هزار و پانصد ساله را دنبال مى‌كردند.

پس از مظلوميت امام مجتبى عليه السلام به‌واسطه عدم يارى مردم و تحميل صلح بر آن حضرت، معاويه بر كرسى خلافت نشست. در روز مراسم رسمى سلام، عده‌اى بر او وارد شدند و گفتند: «السَّلامُ عَلَيْكَ يا خَليفَةَ رَسُولِ اللَّه. السَّلام عَلَيْكَ يا اميرَ الْمُؤْمِنين. ولى وقتى عمرو بن عاص وارد شد خطاب به معاويه گفت:

السَّلامُ عَلَيْكَ ايُّهَا الْمَلِك!

درود بر تو اى پادشاه!

يعنى: معاويه! تو قيام كردى كه خلافت و امامت و دين را به‌صورت سلطنت درآورى و با حمايت مردم چنين كردى!

ديگران شايد حقيقت مطلب را نمى‌دانستند و يا جسارت لازم را نداشتند، آنگونه سلام دادند، ولى عمرو عاص كه خودش در نقشه پليد سياسى بود، آگاهانه گفت: «السَّلامُ عَلَيْكَ ايُّهَا الْمَلِك!» در اين هنگام، معاويه و عمرو عاص، با اذعان به دستيابى به هدف خود، هر دو لبخند زدند.

البته بايد توجه داشت كه عدم پذيرش حكومت امير مؤمنان عليه السلام از سوى مردم هرگز به مشروعيت آن لطمه‌اى نزد و حكومت معاويه نيز با رأى مردم مشروعيتى به‌دست نياورد.

اگر زمانى فرا رسد كه مردم مشروعيت حكومت و حاكم را نيز به اعتبار رأى خودشان ببينند، فاجعه‌اى عظيم رخ خواهد داد و به يقين مصداق آيه كريمه مى‌شوند كه فرمود: