در اين بخش بطور اختصار به تصرف فدك، محاكمه غاصبان و كيفيت استدلالهاى آن حضرت مى‌پردازيم:

سرزمين فدك، چون با نيروى نظامى تصرّف نشده بود و مردم آن را با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مصالحه كرده بودند، از آنِ رسول خدا صلى الله عليه و آله بود و آن حضرت، فدك را به دخترش فاطمه عليها السلام بخشيد. ابو سعيد خدرى مى‌نويسد: وقتى آيه (وَ آتِ ذَاالْقُرْبى‌ حَقَّهُ) [1]

نازل شد، رسول خدا صلى الله عليه و آله، فدك را به فاطمه زهرا عليها السلام عطا كرد. [2]

به يقين، اين اقدام بر اساس مصالح بلندى صورت پذيرفت. از جمله:

مقام امامت و رهبرى، مخصوص و شايسته آنان بود و نياز به چنين پشتوانه مالى داشته و نيز: اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله مرجع رسيدگى به امور مردم و مستضعفان بودند و لازم بود كه از چنين منبعى بر خوردار باشند.

امّا خليفه وقت، به مقتضاى اجتهادى كه در برابر عمل پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله داشت، حقّ مسلّم حضرت زهرا عليها السلام، يعنى: فدك را تصرف كرد و كارگران آن حضرت را از آن بيرون راند.

حضرت زهرا عليها السلام آرام ننشست و براى احقاق حق به مبارزه برخاست.

از ابوبكر پرسيد: ابوبكر! وقتى تو بميرى، ارث تو به چه كسى مى‌رسد؟

- زنان و فرزندانم!

- چه شده است كه حالا تو وارث پيامبر شدى، نه ما؟!

- دختر پيامبر! پدرت درهم و دينارى بجا نگذاشته است!

- پس سهم ما از فدك چه مى‌شود؟

[1] - سورۀ اسراء، آيۀ 26

[2] - دُرّ المنثور، سيوطى، ج 4، ص 177